استادان ترس

با نزدیک شدن به پایان سال ۲۰۱۹ میلادی، پرونده ی بازی های امسال هم کم کم دارد بسته می شود. دیگر کمتر کسی منتظر بازی های جدید و درجه یک است و در عوض همه منتظر انتخاب بهترین بازی سال و معرفی بازی های سال بعد هستند. به همین دلیل هم از اواخر ماه نوامبر تا آخر دسامبر، معمولاً سازندگان بزرگ بازی منتشر نمی کنند و بقیه ی سازندگان هم ترجیح می دهند یا بازی خود را تا نوامبر منتشر کرده و به هایپ مراسم انتخاب بهترین بازی سال برنخورند و یا آن را برای سال جدید نگه دارند. استودیوی نوپای Illusion Ray نیز اولین بازی خود را در اواسط ماه اکتبر منتشر کرد تا از این هایپ جا نماند. بازی ای که می تواند با کمی ارفاق جزو بازی خوب امسال در ژانر وحشت به شمار رود، اما قطعاً خیلی جا برای پیشرفت دارد. از طرفی هم سال ۲۰۱۹ سال بسیار خوبی برای ژانر وحشت در دنیای بازی ها بود و شاهکاری مانند Resident Evil 2 Remake در کنار بازی های خوش ساختی چون The Dark Pictures Anthology: Man of Medan، Blair Witch و Layers of Fear 2 امسال منتشر شدند و تا حدی بر بازی های دیگر این سبک سایه انداختند. به همین دلیل نمی توان خیلی به بازی های کوچک تری مانند The Beast Inside خرده گرفت و از آنجایی که این بازی، اولین بازی استودیوی لهستانی Illusion Ray است، وجود اشکالاتی در بازی که ناشی از تازه کاری بازیسازان این شرکت است، طبیعی به نظر می رسد. The Beast Inside به هیچ وجه بازی بدی نیست، اما هویت خاصی ندارد. این به دلیل آن است که سازندگان همانطور که خودشان هم ذکر کرده اند، از بازی های بزرگتری مانند Resident Evil 7 و P.T الگوبرداری کرده اند، اما این الگوبرداری آن ها دقیقاً چیزی از آب در نیامده که انتظارش را داشته اند و در عوض تبدیل به یک سری ایده ی بسیار ناب در کنار یک سری کلیشه ی دست و پا شکسته ی این ژانر شده است.